Mevrouw Borghuis (86) is cliënt bij Manna. Vroeger werkte ze zelf als verpleegkundige. Hoe is het voor haar om nu aan de andere kant te staan?

“Ik dacht destijds: ik ga de verpleging in. In Enschede ben ik gestart met de opleiding in het St. Jozefziekenhuis. Mijn omgeving had er veel commentaar op dat ik ging werken, maar ik heb me daar nooit iets van aangetrokken. Ik heb altijd tegen mijn kinderen gezegd: zorg dat je financieel nooit afhankelijk wordt van een man, want daar heb ik al zoveel ellende van gezien. Het gaat niet om die mannen, maar om jezelf. Je moet zelf zorgen dat je je broek op kunt houden. Ze werden thuis helemaal gek van mij, ‘oh daar begint ze weer’, zeiden ze dan.”

U heeft altijd gezorgd, maar nu krijgt u zelf zorg. Hoe vindt u dat?

“Dat vind ik wennen. Je wil vaak toch zelf nog de regie in handen houden. Ik word niet lichamelijk verzorgd hoor, ze letten op mij omdat ik niet genoeg eet. Maar ik kan nog lopen, ik kan nog lezen, ik heb nog zoveel dingen die ik kan. Ik loop hier nog steeds rond. Ik ben al 86, nou dat vind ik toch al wel heel oud hoor.”

Hoe vindt u het om ouder te worden? 

“Daar heb ik eigenlijk niet zoveel problemen mee. Moet je luisteren: wie wordt er nou nog 86? Laat ik daar blij mee zijn. Zolang ik nog op mijn eigen benen kan lopen moet ik daar blij mee zijn en de rest zien we wel.”

Waar geniet u nu het meest van?

“Van mensen. Alleen zijn is niets voor mij.”