Ank Niesthoven was werkzaam in het communicatievak, maar toen haar vader met Alzheimer geconfronteerd werd, trok de zorg haar aandacht: “Ik ben graag maatschappelijk betrokken. Werk doen dat ertoe doet”. Iets meer dan twee jaar geleden maakte Ank de overstap van accountmanager in de communicatiewereld naar de zorg. “Ik ben nog steeds heel blij met deze keuze.”
De overstap
Wat haar heeft doen besluiten om de overstap te maken? Toen haar vader 8 jaar geleden geconfronteerd werd met Alzheimer, stelde Ank zichzelf de vraag: ‘Op welke manier kan mijn vader zo lang mogelijk thuis blijven wonen en raakt mijn moeder niet overbelast?’. Ank: “Dat was het moment dat ik met Manna in contact kwam. Alzheimer sluit spijtig genoeg deuren, maar het opent ook deuren. De begeleiding van de casemanager was erg goed. Zo konden we de juiste wegen bewandelen. Naar mate de jaren vorderde was ik om: de ouderenzorg is mijn toekomst! Min of meer heeft mijn vader mij dus doen inzien dat ik de zorg in wilde. Ik twijfelde niet lang, solliciteerde voor een functie in de zorg waarbij ik gelijktijdig een opleiding kon volgen en maakte de overstap.” Bijna alle familieleden van Ank werken in de zorg: “Ik moet je zeggen, toen ik jong was dacht ik altijd ‘mij niet gezien, dat is niets voor mij’, maar nu is niets minder waar. Dit werk geeft mij een ontzettend goed gevoel en heel veel mensen hebben simpelweg hulp nodig.”
Hechte en vertrouwde werkomgeving
Ank kreeg door Manna een opleiding aangeboden: “Ik ben de opleiding tot Verzorgende IG Niveau 3 gaan doen. Eerst een jaar intramuraal, daarna een jaar extramuraal. Ik vond het contact met collega’s direct heel fijn en ervaarde hoe mooi het is om een band op te bouwen met cliënten. Het kleinschalige karakter van Manna is iets dat Ank zeer waardeert. Ze kent haar collega’s en cliënten persoonlijk, waardoor er een hechte en vertrouwde werkomgeving is ontstaan. “Het prettige aan Manna vind ik dat het een vrij kleine organisatie is, dus je kent de mensen in een korte tijd al goed.”
“De overstap van eerst intramuraal en daarna extramuraal vond ik best spannend. Want wat tref je allemaal aan achter die voordeur? Het valt me honderd procent mee. Intramuraal voelt veiliger. Je hebt heel direct collega’s achter de hand en verpleegkundigen om je heen die er altijd zijn. Extramuraal in de wijk ga je in je eentje naar een cliënt en stap je echt letterlijk een huis van iemand binnen. Dat is echt anders, maar ik zou niets liever meer willen!”
Wat dat betreft gaat ze de volgende opleiding met het volste vertrouwen tegemoet: “De opleiding voor Verzorgende IG niveau 3 heb ik afgerond, nu ga ik aan de opleiding voor Verpleegkundige niveau 4 beginnen.”
Regelmaat
Dat werken in de zorg vaak gepaard gaat met vroeg opstaan, is niets nieuws. Gelukkig is dat voor Ank geen probleem: “Het prettige vind ik dat ze in je basisrooster regelmaat proberen te creëren. Om het weekend werk ik. Ik kan aangeven: even of oneven weekenden.” Of Ank nu gewend is? “Ja. Het is soms ook best fijn dat je een ochtend of een middag vrij bent. En ik geef ook goed mijn grenzen aan. Daar is in ons teamoverleg ook ruimte voor. Zo kregen we laatst de vraag: ‘hoe is jouw balans tussen werk en privé?’. Ik vind het prettig dat we stilstaan bij die vraag. Zo hoor je ook van collega’s hoe zij het ervaren. Voor mij is er een goede balans.”
Bang voor het onbekende
Iets dat Ank in de afgelopen tijd is opgevallen, is dat er veel eenzaamheid heerst onder cliënten en ze bang zijn voor het onbekende. “Netwerken zijn klein, familie woont bijvoorbeeld in het westen en ze zijn al op leeftijd. Broers en zussen die ook allemaal ouder worden en die ze niet zo snel kunnen bellen, soms hebben ze ook geen kinderen. Je ziet veel mensen die hele dagen alleen zijn,” vertelt Ank. “We kaarten de mogelijkheden om onder de mensen te komen dan aan bij de cliënt. De ene wil het wel, de ander niet. Zo hadden we laatst een dame die al jaren onder ons team valt. Haar huis was een grote opslag. Wij konden bijna nergens meer lopen. Toen viel ze en was ze gebonden aan een rollator. Haar financiën had ze ook niet meer overzichtelijk. Uiteindelijk is er een vrijwilliger gekomen die haar ondersteunt heeft met het opruimen en ordenen van zaken. Deze mevrouw is nu helemaal opgeklaard. Ze is echt een totaal ander mens aan het worden. Ze heeft nu weer structuur en het is opgeruimd. Dus wanneer je hulp accepteert dan kan het je verder brengen, maar er zijn toch nog heel veel mensen die bang zijn voor het onbekende. Net zoals ik in eerste instantie bang was voor de thuiszorg, terwijl ik het nu hartstikke leuk vindt in de wijk!”
Ga op onderzoek uit!
Ank nodigt iedereen die twijfelt over een carrière in de zorg uit om op onderzoek uit te gaan en te praten met mensen die de overstap hebben gemaakt. “Ga op onderzoek uit, ga praten met mensen die de overstap hebben gemaakt of die nu in de zorg werken. Of maak een keer een praatje met mij over hoe ik het ervaar! Ik nodig je van harte uit om een keer een dienst met mij mee te gaan als je dat leuk vindt,” zegt Ank enthousiast.
