Marijke Groen werkte jarenlang als verpleegkundige in de wijk bij Manna. In 2011 begon ze in team Enschede-West, waar ze met veel plezier haar werk deed. Ze bereikte haar pensioenleeftijd en besloot te stoppen: “Ik was echt gestopt en ben anderhalf jaar thuis geweest,” vertelt ze. 

Hoewel ze genoot van haar vrije tijd en zich bezighield met vrijwilligerswerk in verpleeghuis de Wingerd van Manna, begon het toch te kriebelen. “Ik miste het werk, maar ook het gevoel ergens bij te horen. Dat is heel gek. Ik verveelde me niet hoor, maar ik miste mijn collega’s en de cliënten.” 

Terugkeer  

Een uitje met haar oud-collega’s naar de kerstmarkt van Manna gaf de doorslag. “Ze vroegen of ik niet terug wilde komen. Toen heb ik eens geïnformeerd of dat überhaupt mogelijk was. Dat bleek geen probleem. Zo is het gekomen.” 

Marijke besloot het te proberen, maar wel op een aantal voorwaarden. “Ik wilde niet gebonden zijn. Als ik weg wil, wil ik wel enigszins de vrijheid hebben.” Inmiddels werkt ze weer één ochtend in de week en combineert dat met haar vrijwilligerswerk. “Het bevalt me heel goed. Ik kom weer bij cliënten waar ik vroeger ook al kwam. Ze vonden het heel leuk dat ik terug was! Sommigen zeiden zelfs: ‘Ik had het wel gedacht’.” 

Terugkeren in de zorg betekent voor Marijke niet dat ze weer volledig in het werk duikt zoals vroeger. “Het werken nu is wel anders. Ik heb minder verantwoordelijkheid dan voorheen. Geen intakes meer, geen rooster dat per se gevuld moet worden, geen extra randzaken. Ik doe mijn ronde en de druk is eraf.” Marijke werkt vaak met een vaste route, zodat ze zich niet telkens hoeft in te lezen. “De cliënten kennen me dan ook goed. Eentje zegt weleens: ‘Oh, jij bent er, dan is het dus weer woensdag!’” 

Reacties van collega’s en familie 

Marijke werd door collega’s en cliënten met open armen ontvangen: “Iedereen reageerde heel leuk!” Hoewel haar man haar keuze om weer te gaan werken niet zag aankomen. “Hij was helemaal verbaasd, maar hij vindt het prima en leuk voor me. We hebben nog genoeg tijd samen om dingen te ondernemen. En met mijn 0-urencontract heb ik alle flexibiliteit.” 

Hoe lang nog? 

De vraag hoe lang ze dit blijft doen, blijft open. “Dat vraag ik mezelf ook weleens af. Na mijn pensioen liep mijn BIG-registratie af. Ik twijfelde: ga ik die verlengen of niet? Blijkbaar zat het toch al in mijn achterhoofd dat ik nog iets wilde doen, dus ik heb hem met vijf jaar verlengd. Of ik dat hierna weer zou doen, weet ik nog niet. Lichamelijk ben ik nog goed, dus ik zie wel hoelang het leuk blijft.” 

Advies aan andere gepensioneerden 

Voor andere gepensioneerden die twijfelen of ze weer aan de slag willen, heeft Marijke een duidelijke boodschap: “Als je het leuk vindt, ga het gewoon doen! Probeer het eens een paar maanden. Er is best veel mogelijk in dagen en uren. Als je maar drie uurtjes wil werken, is dat ook helemaal oké.”